چی شد...
چی شد که ما به این دوران قدم گذاشتیم
عاشقی نکردیم ولی عاشقی زیاد دیدیم
درو دلمون به خطا رفت
هیچ گاه متوجه نشدم هیچ گاه نتونستم درک کنم
از کار دنیا نتوستم سر دربیارم
چی بود که من دیدم نزدیک من اومدی دلم رو با خودت بردی
اسمت چی بود چی کار کردی با دلم
اما من هیچ گاه نتونستم درکش کنم
تو اون روز های اندک منو به دنیای خودت راه دادی
ولی روزها میگذشت و منو بیشتر خسته میکرد
میدونم که به تو هم سخت میگذشت
نقش بر اب...
نقش تو نقش برآبی بود وبس با توبودن چون سرابی بود وبس
رفتنت انگار همچون آمدن مثل رویا یا نه خوابی بود وبس
فکر می کردم تورا عاشق شدم عشق پاکت منجلابی بود و بس
کاخ عشقی که برایم ساختی دیر ویران وخرابی بود وبس
های ای آنکه مرا دادی فریب خنده ات برق شهابی بود وبس
آنهمه مهر وصداقتهای تو قصه پرآب و تابی بود وبس
داستان با تو بودن حیف حیف! ماجرای پرشتابی بود وبس
چهره ات از دور روشن می نمود روی آن رنگ و لعابی بود وبس
سهم تو از من چه بود عشق ریا!؟ سهم من قلب کبابی بود وبس
تو یه رویای ...
سلام ای کهنه عشق من که یاد تو چه پا برجاست
سلام بر روی ماه تو عزیز دل سلام از ماست
تو یه رویای کوتاهی دعای هر سحرگاهی
شدم خواب عشقت چون مرا اینگونه میخواهی
من آن خاموش خاموشم که با شادی نمیجوشم
ندادم هیچ گناهی جز که از تو چشم نمیپوشم
تو غم در شکل آوازی شکوه اوج پروازی
نداری هیچ گناهی جز که بر من دل نمیبازی...
ماهتاب دیدم...
در آمدی ز در و ماهـتاب را دیدم
طـلیعه ی غـزلی نـاب نـاب را دیدم
چو موی خویش پریشان به شانه ها کردی
میان ظلمت شب ، آفتاب را دیدم
اگر چه سرد تنت ، از هوای بهمن بود
ولی درون دلت ، الـتـهاب را دیدم
دو جام باده گرفتی دو بوسه ام دادی
به چشم خویش دو چشم خراب را دیدم
تو مست باده و من مست ساغر چشمت
میان کاسه ی چشمت شراب را دیدم
سئــوال بـود تـمنا ،تـمـام انـدامـم
بـدون آن که بپـرسم ،جـواب را دیـدم
بروی شعله عشقت چنان تنم می سوخت
که در نـهـایت لذت ، عـذاب را دیـدم
گـل وجود تو ، در دیگ گرم آغوشم
گلاب گشت و من آن شب گلاب را دیدم
کمی گذشت سرت روی سینه ام گفتی :
فـرونشستن آتش ، به آب را دیدم
کلام آخر خـود را نگـفته ،خـوابـت برد
و من، تبــلور رویـای نـاب را دیـدم
در آسمان پر از راز و رمز « کیوان» بود
که ناگهان ، گـذر یک شهاب را دیدم
نیمکت خالی ...
روی نیمکت خالی
طرح عشق خیالی
کسی نیست گریه هاموببینه تو این حوالی
یادم می یاد کنارم
رو این نیمکت می شستی
با چشمات تا ستاره
عاشقونه پل می بستی
دیگه به ستاره زل نمی زنم
دیگه بی تو معنی نداره بودنم
رفتن تو داره می سوزونه تنم
نیستی و به عکس تو خیره شدم
پر بغضی که نفس گیر شدم
طرح سیاه یک شب تیره شدم
هنوز کنار شعرام علامت سوالی
هنوز صدات می پیچه تو این خونه خالی
حضور پاک چشمات
چه رویای محالیست
ببین ستاره اینجاست فقط جای تو خالیست
شب رویایی...
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر تو هم سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستی ام ز آلودگی ها کرده پاک
ای طپش های تن سوزان من
آتشی در سایه مژگان من
ای مرا با شور شعر آمیخته
این همه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی
ای دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من
بیش از اینت گر که در خود داشتم
هر کسی را تو نمی انگاشتم
جادوی بی اثر ...
پرکن پیاله را!
کاین آب آتشین
دیریست که ره به حال خرابم نمیبرد!
این جامها که در پی هم میشود تهی
دریای آتش است که ریزم به کام خویش
گرداب می رباید و آبم نمیبرد!
من با سمند سرکش جادویی شراب
تا بیکران عالم پندار خفته ام.
تا دشت پرستاره اندیشه های گرم
تا مرز ناشناخته مرگ و زندگی،
تا کوچه باغ خاطره های گریز پا
تا شهر یادها...
دیگر شراب هم،جز تا کنار بستر خوابم نمیبرد!
هان ای عقاب عشق!
از اوج قله های مه آلود دوردست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمیبرد!
آن بی ستاره ام که عقابم نمیبرد!
در راه زندگی،با این همه تلاش و تمنا و تشنگی،
با اینکه ناله میکشم از دل که: ...آب...آب!
دیگر فریب هم به سرابم نمیبرد!
پر کن پیاله را!
گلای سرخ ...
رفتی حالا به کی بگم خیلی دلم تنگه برات
میخوام یه بار ببینمت سر بذارم رو شونه هات
دوست داشتم با گلای سرخ می اومدم به دیدنت
نه اینکه با رخت سیاه چشای سرخ ببینمت
گلو پرپر میکنم سر مزارت
تاابد بارونیه چشمای یارت
رفتی افسوس گل من تو در دل خاک
از تو یادگاریه چشمای نمناک
پاییزغریب و بی درد اونهمه برگ مگه کم بود؟
گل من رو چراچیدی؟گل من دنیای من بود
گلمو ازم گرفتی تک و تنها زیر بارون
حالا که نیستی کنارم میذارم سر به بیابون
تنـهایـی دل ...
امشب قـلم برای تـو یه قصه ی دیگه نوشت
قصه ی تنـهایـی دل مقصر هم که سرنوشت
ساده نمیشه ازتوگفت حرمت تو بی انتهاسـت
ببخشیداین جسارت و کـارغـریـب آشــنـاسـت
ما اشتباهی اومـدیــم تو شهر این غریبه ها
میـون ایـن غریبه ها شـدیـم اسـیـر غصه ها
چی بگم از کجا بگـم تـــکــرار هــــر روز دلـــه
دادمـیزنیم توی سکوت بی کـسـی خیلی مشکله
تـنـهـایی درد مشترک بــیــن تـمـوم آدمـاسـت
عاشـقـی و مـهـربونی فـقـط برای قصه هاست
قصه داره تموم میشـه مـثـل تـمـوم قـصـه هـا
امـا تـو مثـل آسـمـون عـاشـقـی و بـی انـتـهـا
حـرفام تـموم نشدولی قصه بـه آخـرش رسـیـد
آرزو مـیکنـم واسـت یـه عـالـمه یـاس سـپـید
ماه چمنم...
خواب خوش بهار من
خنده روزگار من
شراب سرخ وناب من
عاشق بی قرار من
یاسمن وستاره ام
بید وبنفشه و گلم
آتش سوزنده تنم
خاک رهت بوده سرم
جان به فدای تو منم
بت تو وتو بت شکنم
وامق و عذرا که منم
دشت شقایق نگهم
ستاره، ماه چمنم
هزارو یکشب سخنم
پادشه جان ودلم
آمر این روح وتنم
هرچه تو خواهی آن منم
هرچه تو گویی آن شوم
تو سخن نگفته ام
راز به ُمهر نشسته ام
حدیث نا نوشته ام
جوهر این نوشته ام
خالق هر نوشته ام
کلام عاشقانه ام
خسته وبیچاره منم
اسیر و در مانده دلم
یادتو مونس دلم
نام تو امضای دلم
عشق محمد بس است و آل محمد...
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
قدر فلک را کمال و منزلتى نیست
در نظر قدر با کمال محمد
وعده دیدار هر کسى به قیامت
لیله اسرى شب وصال محمد
آدم و نوح و خلیل و موسى و عیسى
آمده مجموع در ظلال محمد
عرصه گیتى مجال همت او نیست
روز قیامت نگر مجال محمد
و آن همه پیرایه بسته جنت فردوس
بو که قبولش کند بلال محمد
همچو زمین خواهد آسمان که بیفتد
تا بدهد بوسه بر نعال محمد
شمس و قمر در زمین حشر نتابد
نور نتابد مگر جمال محمد
شاید اگر آفتاب و ماه نتابد
پیش دو ابروى چون هلال محمد
چشم مرا تا به خواب دید جمالش
خواب نمىگیرد از خیال محمد
سعدى اگر عاشقى کنى و جوانى
عشق محمد بس است و آل محمد
.......... میلاد پیامبر رحمت بر همه عالمیان مبارکباد .........
تردید...
پر از تردید مو بازم
به احساس تو شک دارم
هم از عشق تو میمیرم
هم از لمس تو بیزارم!
تا آغوش تو وا میشه
به این احساس تو سردم!
تو راهی میشی از اینجا٬
پی دست تو میگردم!
شبای عاشقی با تو
میون عقل و دل گیرم
تبم سرده ٬ ولی بازم
از این احساس سر میرم!
من آرومم تو آتیشی
چشامو روت میبندم
با لبهایی که میبوسی٬
به این تقدیر میخندم!
شروع قصه با من بود
من این پایان و میسازم
دارم تو اوج دلتنگی
به تو این عشق و میبازم
شک...
من به احساس تو شک دارم ..
خونمون مثل یه زندونه!
من کنارت و یکی دیگه ؛
بین دستایِ تو مهمونه!
مثل مهره ای که میسوزه
دیگه از چشم ِ تو افتادم!
خسته م بیا تمومش کن
واسه تصمیم ِ تو آمادم!
آره میدونم تو حق داری
ساده احساسمو می بازم
یا دمه همیشه میگفتی :
من یه معشوقه ی پر نازم !
بین ما فاصله افتاده
بین دستای من و دستات
وقت دل کندن ِ موهامه،
از نوازشهای انگشتات!
من پشیمون ـ پشیمونم ..
کاش به عشقت تن نمیدادم
سخته دل کندن و تنهایی ،
من به چشمای تو معتادم!
لحظه هاتو به تو می بخشم
باید این جاده رو برگردم
هر کجا میری خدا حافظ
دیگه دنبالت نمی گردم...!
کسی بی خبر آمد...
کسی بی خبر آمد،مرا دست خودم داد
کسی مثل خودم غم ،کسی مثل خودم شاد
کسی مثل پرستو در اندیشه ی پرواز
کسی بسته و آزاد اسیر قفسی باز
کسی خنده کسی غم کسی شادی و ماتم
کسی ساده کسی صاف کسی در هم و برهم
کسی پر ز ترانه کسی مثل خودم لال
کسی سرخ و رسیده کسی سبز و کسی کال
کسی مثل تو ای دوست! مرا یک شبه رویاند
کسی مرثیه آورد برای دل من خواند
من از خواب پریدم،شدم یک غزل زرد
و یک شاعر غمگین مرا زمزمه می کرد
فراموشم نکن ...
ای نشسته در خیال من فراموشم مکن
با تنهایی و فراموشی هم آغوشـم مکن
زندگانی می کنم چون شعله با خود سوختن
زنده ام با سوز و ساز خویش خاموشم مکن
می تراود تا شراب بوسه از جـام لبت
ز شراب تلخ تنهایی قدح نوشم مکن
دورم از شعله ، دارم دامنی رنگین بر
این شرار از من مگیر از نو سیــه پوشم من
چو صبا در جستجوی خود به هر سویم مکش
همچو گیسوی سیاهت خانه بـر دوشم مکن
ایــن دل درد آشنا را در شــرار غم مشــور
هر چی می خواهی بکن اما فراموشم مکن
قصه عاشقیمونو...
رو ساحل سرخ دلت اسم کسی رو حک نکن
به اینکه من دوست دارم حتی یه ذره شک نکن
بزار بهت گفته باشم که ماجرای ما و عشق
تقصیر چشمای تو بود ، وگرنه ما کجا و عشق ؟
سرم تو لاک خودم و دلم یه جو هوس نداشت
بس که یه عمر آزگار کاری به کار کس نداشت
تا اینکه پیدا شدی و گفتی ازاین چشمای خیس
تو دفتر ترانه هات یه قطره بارون بنویس
عشقمو دست کم نگیر درسته مجنون نمیشم
وقتی که گریه می کنی حریف بارون نمیشم
رو ساحل سرخ دلت اسم کسی رو حک نکن
به اینکه من دوست دارم حتی یه ذره شک نکن
هنوز یه قطره اشکتو به صد تا دریا نمی دم
یه لحظه با تو بودنو به عمر دنیا نمی دم
همین روزا بخاطرت به سیم آخر می زنم
قصه عاشقیمونو تو شهرمون جار می زنم
غریبه...
غربت دیرینه ام را با تو قسمت می کنم
تا ابد با درد و رنج خویش خلوت می کنم
رفتی و با رفتنت کاخ دلم ویرانه شد
من در این ویرانه ها احساس غربت می کنم
چشمهایم خیس از باران اشک و انتظار
من به این دوری خدایا کی عادت می کنم ؟
می روم قلب تو را پیدا کنم
برق چشمان تو را معنا کنم
می روم شاید که در دشتی بزرگ
معنی عشق تو را پیدا کنم
می روم تا با نگاه گرم تو
این دل دیوانه را شیدا کنم
می روم عاشق شوم همچون نسیم
غنچه های عشق را تا وا کنم
تسلیت باد...
فرارسیدن وفات پیامبر خاتم (ص)
و شهادت امام حسن مجتبی (ع)
وشهادت امام علی ابن موسی الرضا (ع)
بر تمام عاشقان آن حضرات تسلیت باد.